Τρία θεμελιώδη ερωτήματα και πέντε θεματικές–κλειδιά συνθέτουν το δραματουργικό πλαίσιο της νέας παραγωγής της ομάδας The Young Quill, στο Θέατρο Μπέλλος. Τι είναι αυτό που τελικά μας κινεί; Τι μας καθορίζει; Τι κάνει τον κόσμο να συνεχίζει να γυρίζει; Σεξ-Βία-Εξουσία-Πίστη-Αγάπη.
Μέσα από τις έννοιες του σεξ, της βίας, της εξουσίας, της πίστης και της αγάπης, η παράσταση «Απόψε κανείς δεν πεθαίνει» ξετυλίγει ένα πολυφωνικό μωσαϊκό σύγχρονων ιστοριών. Δύο συγγραφείς, μια σκηνοθέτις και έξι ηθοποιοί επιδίδονται σε μια μακρά διαδικασία έρευνας και συλλογικής δημιουργίας μέσα από αυτοσχεδιασμούς και βιωματικό υλικό. Το αποτέλεσμα είναι μια ζωντανή, άμεση δραματουργία, που πατά πάνω στο σήμερα και συνομιλεί με τον θεατή σε προσωπικό επίπεδο.
Οι ιστορίες που παρουσιάζονται είναι καθρέφτες της καθημερινότητας μας. Πράγματα που έχουμε ακούσει, ζήσει, ελπίσει η σιωπηλά φοβηθεί. Μικρές και μεγάλες συμπτώσεις υφαίνουν το νήμα που συνδέει τις επιμέρους θεματικές δημιουργώντας μια πολύπτυχη παράσταση με χαρακτήρες που παλεύουν να ακουστούν να αγαπηθούν να αντέξουν και να πιστέψουν επιτέλους σε κάτι.
«Τι είναι αυτό που τελικά μας καθορίζει σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο;» είναι το ερώτημα που επανέρχεται ξανά και ξανά, υπονομεύοντας ρομαντικές ιδέες για την ελευθερία του ατόμου και φωτίζοντας τις αθέατες δυνάμεις των οικογενειακών, κοινωνικών και πολιτικών πλεγμάτων μέσα στα οποία υπάρχουμε.

Σκηνοθετικό σημείωμα
«Το «Απόψε κανείς δεν πεθαίνει» είναι μια συλλογική απόπειρα να προσεγγίσουμε, μέσα από το θέατρο, το θεμελιώδες κι όμως κάπως αυθαίρετο ερώτημα: «Τι είναι αυτό που ορίζει τη ζωή μας;» Πέντε άξονες χαράχτηκαν ως οδηγοί αυτού του ταξιδιού: σεξ, βία, εξουσία, πίστη, αγάπη. Αφουγκραστήκαμε την αίσθηση πως πολλά ξεπερνούν τη δύναμη του ατόμου και αναζητήσαμε τρόπους να υφάνουμε στην αφήγηση την αέναη ορμή του ανθρώπου για ελευθερία, για υπέρβαση. Η πορεία των πέντε θεματικών διαγράφει μια διαδρομή από την πιο σαρκική όχθη της ανθρώπινης εμπειρίας ως την πιο πνευματική. Δεν επιχειρούμε ιστορική αναδρομή· οι θεματικές αναδύονται όπως τις αντιλαμβανόμαστε εμείς σήμερα, με ευγνωμοσύνη για το προνόμιο να ζούμε σε τόπο ειρηνικό.
Περισσότερο από ποτέ, στεκόμαστε απέναντι στο θέατρο ως καθρέφτη της ύπαρξης, αναζητώντας τους αθέατους μοχλούς και τα πεδία δράσης που έχει στη διάθεσή του ο καθένας και η καθεμία, ακόμη κι αν αυτά μοιάζουν, κάποιες φορές, με ισχνές χαραμάδες φωτός. Μέσα στην παράσταση, ταξιδεύουμε ελεύθερα κι αυθαίρετα στο χρόνο, αντλώντας έμπνευση από τη δύναμη του να μεταμορφώνει. Οι ιστορίες που αφηγούμαστε είναι, μάλλον, πολύ περισσότερο απλές, καθημερινές και οικείες, και πολύ λιγότερο θεατρικές. Παρ’ όλα αυτά, αναζητούμε την ποίηση μέσα σ’ αυτό το οικείο πλαίσιο, μέσα στον κόσμο γύρω μας.
Από τους πέντε άξονες που επιλέξαμε, η απουσία του έρωτα και της ελπίδας αντηχεί σχεδόν εκκωφαντικά. Τον έρωτα θελήσαμε να τον ετεροφωτίσουμε, αναγνωρίζοντάς του την ισχύ της τυχαιότητας και της απολυτότητας. Όσο για την ελπίδα, ευχόμαστε ότι αυτή είναι που εντέλει αναδεικνύεται μέσα από όλη την πορεία αυτού του θεατρικού πειράματος·η βαθιά ανθρώπινη πεποίθηση ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες από αυτές που έφυγαν.»